TANIA AF - GALIZA

Eles nunca me dixeron como debía comportarme, non había pautas, non había cores nin bandeiras na súa casa. Eles non ían da man, non se amaban... así e todo a min abofé que me amaban... e moito.
Cada un dábame o mellor de si mesmo, mais por separado. Tiven con el violentas discusións, parolas noite e día, reconciliacións marabillosas. Tiven con ela, silencio testemuño, comprensión sen verbas, retranca natural. Tal era o mundo que nós compartiamos, que non nos decatamos do que acontecía fóra dos seus valados. De vagar pasaron anos, anos significativos especialmente para min por mor da miña corta idade, da miña xuventude despois; anos significativos especialmente para eles por mor da súa xuventude, da súa madureza despois.

Foi o mundo quen traspasou os nosos valados, eu mozo, eles xa un home e unha muller, os tres afastados, os tres acubillados en tres novas cidades. Eu acollín a miña, a que me foi dada, como iso, como acubillo da miña dor tralo adeus, e segundo me ensinaran non lle apliquei pautas, nin cores, nin bandeiras; houben de comela dun bocado, de respirala sen prexuízos, percorrina canso sen descanso, baixe aos seus infernos, acadei mesmo os seus ceos.

Foi a cidade quen traspasou o meu “telón de aceiro”. Colliume no seu colo, batiume, mancoume o corpo todo, púxome do revés. Nas súas rúas, nas súas tabernas, coa súa xente, esquecinme deles, acordei de min mesmo. De súpeto pasaron anos.

Mais chegou o día no que por fin fun quen de volvelos ver. Paseei polas súas cidades coma un simple turista que volta ao lugar onde mellor foi tratado.

Hoxe, a piques de me despedir da miña cidade, non sinto pesar non, síntome máis feliz ca nunca. Fago turismo varias veces ao ano e sego sen ter pautas, nin cores nin bandeiras..., por iso marcho.